Hið nýja fagnaðarerindi

gefur einstaklingum einsog mér nýtt tækifæri og von um bata.

Geðheilbrigðismál í landinu hafa því miður verið með þeim hætti að þau gera einstaklinga sem lenda í andlegum erfiðleikum fráhverfa mannlegu samfélagi.

Á þessu áttaði ég mig aldrei almennilega en fann að það var eitthvað bogið við þetta alltsaman.

Það eru ekki hinir andlega-veiku einstaklingar sem eru vandamálið heldur er það kerfið sem hefur algjörlega brugðist.

Af hverju ætti einstaklingur í þjáningu ekki að vilja hjálp til þess að verða aftur heill?

Það er nákvæmlega ekki neitt í geðlæknisfræðum samtímans sem stenst neina rýni.

Auðvitað vilja allir hjálp sem lenda í andlegum erfiðleikum og verða van heilir á geði.

En hjálpin verður að vera til staðar svo að slíkt megi verða.

Blessunarlega fann ég hjálp frá góðu fólki þegar ég var kominn í mikla neið.

Þetta eru hin nýju fagnaðarefni, að í heiminum eru til alvöru manneskjur sem er annt um aðrar manneskjur í mikilli þjáningu og van-heilindum og nær að hjálpa því aftur til meira heilbrigðis og eðlilegra lífs.

Þegar upp er staðið var þetta aldrei svo flókið eða mikið mál heldur mjög einfalt í eðli sínu.

Geðheilbrigðiskerfi samtíman gerir fólk verra en það var þegar það fyrst veikist með því að bjóða því aðeins tvo kosti; að fara leið eiturefna, sem brýtur fólk niður eða að hafna slíkri leið. Sá kostur er ekki mikið betri en sá fyrri og gerir fólk fráhverft mannlegu samfélagi, sem er aldrei gott því manneskjan er í eðli sínu félagsvera.

Góðu fréttirnar eru hins vegar þær að til er önnur leið; leið hjartans.

Hún er ekki þeirra leið, heldur okkar leið, okkar sem trúum á gildi manneskjunnar hvar sem hún er stödd. Að andlegir erfiðleikar séu ekki neikvæðir í sjálfu sér heldur sé hægt að vinna úr þeim á jákvæðan og uppbyggilegan hátt.